عدس یک نام قرآنی و از گیاهان مفید برای بشر است. خداوند در قرآن می‌فرماید: و اذ قلتم یا موسی لن نصبر علی طعام واحد فادع لنا ربک یخرج لنا ممّا تنبت الارض من بقلها و قثآئها و فومها و عدسها و بصلها ...

اي موسي، ما بر يک نوع طعام نتوانيم ساخت از پروردگارت بخواه تا براي ما از آنچه از زمين مي‌رويد چون سبزي و خيار و سير و عدس و پياز بروياند."

موسي گفت: آيا مي‌خواهيد آنچه را که برتر است به آنچه فروتر است بدل کنيد؛ به شهري بازگرديد که در آن جا هر چه خواهيد به شما دهند. مقرر شد بر آن‌ها خواري و بيچارگي و خشم خدا را بر خود هموار ساختند و اين بدان سبب بود که به آيات خدا کافر شدند و پيامبران را به ناحق کشتند و نافرماني کردند و تجاوز ورزيدند.

سويق عدس تشنگي را زايل مي‌کند و معده را قوت مي‌دهد و صفرا را فرو مي‌نشاند و معده را پاک مي‌کند و هفتاد درد را دواست و هيجان خون و حرارت را برطرف مي‌کند.

اين آيه اشاره‌اي است به واقعه فرار حضرت موسي و پيروانش از ظلم حاکمان (فرعون) مصر و ورود آنان به صحراي سينا. بني‌اسرائيل در زمان اقامت در اين دشت پس از تمام کردن همه خوراکي‌هايي که با خود آورده بودند احساس گرسنگي کردند.

خداوند غذايي يکنواخت که همان منّ و سلوي بود بر ايشان نازل کرد. آنان با ميل و لذت اين غذا را خوردند، اما پس از مدتي که منّ و سلوي مي‌خوردند از پيامبرشان خواستند براي آنان غذايي فراهم کند که آنان در زمان زندگي در مصر مي‌خوردند يعني سبزي، خيار، سير، عدس و پياز.

در گنجينه احاديث پزشکي ائمه اطهار (ع) هم از عدس به نيکي ياد شده است. در روايتي آمده است که مردي از قساوت دل به پيامبر (ص) شکايت کرد. رسول خدا دستور خوردن عدس را به او فرمود.

و در روايتي ديگر از رسول خدا (ص) وارد شده که: «پيامبر از قساوت دل‌هاي قوم خود به خدا شکايت نمود. خدا امر کرد عدس بخورند، چون عدس دل را نرم، اشک چشم را جاري و تکبر را مي‌برد و آن غذاي نيکان است»

اميرالمۆمنين علي (ع) هم فرموده است: خوردن عدس قلب را نازک رقّت و آمدن اشک را سرعت مي‌بخشد.

کارشناسان عدس را از لحاظ خاصيت با گوشت برابر مي‌دانند و آن را تقويت‌کننده معده و حافظه دانسته و جوشانده آن را ضدعفوني‌کننده برشمرده‌اند و معتقدند که عدس پخته با سرکه مقوي معده بوده و آب آن سينه را نرم و سرفه را از بين مي‌برد.

امام رضا (ع) هم درباره خواص درماني عدس فرمود: اگر بدنت در اثر نوره حمام سوخت، عدس پوست‌کنده را آرد کن و با گلاب و سرکه در آميز و به محل زخم شده بکش که به اذن خداوند متعال خوب خواهد شد.

و در حديثي ديگر آمده است که سويق عدس تشنگي را زايل مي‌کند و معده را قوت مي‌دهد و صفرا را فرو مي‌نشاند و معده را پاک مي‌کند و هفتاد درد را دواست و هيجان خون و حرارت را برطرف مي‌کند.

امام باقر عليه السلام درباره اين نوع سبزي يعني عدس، که از زمره حبوبات است، چنين فرموده اند: دختري که خون حيضش قطع نمي شود، به او سويق عدس بدهيد تا بنوشد، که به سرعت، حيض قطع مي شود.

نبايد در مصرف آن زياده‌روي کرد؛ چرا که زياده‌روي در مصرف هر ماده‌ي غذايي زيان‌هايي براي بدن خواهد داشت که عدس هم از اين قائده مستثني نيست. مصرف زياد عدس سودازا است و براي اعصاب مضر است.

برای عضویت در کانال تلگرامی الکوثرفارسی اینجا کلیک کنید

برای دسترسی به مطالب طب رضا علیه السلام اینجا کلیک کنید